de week van de 50th anniversery

19 Maart alweer, nog een kleine week voor Cor en mij.
Afgelopen week was een verademing voor me, eindelijk weer wat vrouwen om me heen, dat kun je goed merken.
Het huis is weer spik en span en de gesprekken op (dames)niveau.
Niks ten nadele van alle mannen hoor, dat is ook erg gezellig, maar met vrouwen is het toch net iets anders.
Heb al een heerlijke massage gehad en vandaag hebben Marjan en ik een soort van pedicure behandeling gehad.
Gewoon bij een keuken achter het ziekenhuis, waar de familieleden koken voor hun kinderen.
Ze was een moeder van een jongetje dat hier al een hele tijd ligt en zij heeft onze nagels gevijld en gelakt voor zo'n 25 eurocent.(we hebben natuurlijk wel iets meer gegeven)

Deze week was het erg hectisch, iedereen was bezig met de anniversery(50 jarig bestaan van het ziekenhuis) en dus niet met het nieuwe ziekenhuis.
Elke dag was er een feest op het grote voetbalveld voor ons huis, voetbalwedstrijden voor vrouwen, mannen en gevangenen, alles kwam voor bij.
Er waren mega boxen geplaatst, waar de muziek uit schalmde, van 's ochtends vroeg tot begin van de avond.
Er werd veel gevoetbald en gedanst, erg gezellig en af en toe ook erg luidruchtig.

Deze week hebben we alle instrumenten bij elkaar gezocht en versleept naar het nieuwe ziekenhuis, om het daar op ons gemak uit te zoeken, zonder dat er over onze schouders werd gekeken.
Gister hebben Cor en ik nog een poging gedaan wat kozijnen en deuren in de verf te zetten, maar veel verder dan ge@!#@!@#!.... kwamen we niet.
Had Cor er net een kozijntje ingezet en had hij de jongens daar gezegd niet meteen te gaan stucken daar om het te laten drogen(Yes Yes)
Stonden ze er 2 minuten later keurig de boel te versmeren.
Erg frusterend natuurlijk.(heb erg gelachen om de uitspraken en verwijzingen van Cor)
Marjan gaat nu ff verder, dikke kus aan mammie en zussen(van Renske).

Hallo lieve allemaal,

Het is 18.00 uur Ghaneze tijd en de mannen zijn weer even vertrokken naar de locale kroeg voor een koud Star biertje en een gratis flinke walm uitlaatgassen erbij. Wij vrouwen blijven lekker even in ons guesthouse, nippend aan een koud wijntje. Adriaan Mostert, de orthopaed van ons ziekenhuis, is vannacht om o2.30 uur hier gearriveerd. De arme stakker werd vanmorgen al weer gewekt om 06.45 uur want om 07.30 uur moesten we aan het ontbijt. Maar je hoort hem niet klagen.En daar zijn wij vrouwen natuurlijk erg blij mee.
Gisteren hebben Annemarie en ik certificaten gemaakt voor de reanimatiecursus en een kaartje voor in hun uniform met wat te doen bij een circulatiestilstand. Met de hulp van al die handige mannen hier, ziet dit er erg gelikt uit. Mooi gesealt, met het logo van de Isala en van hier, en hun naam. Ik moest s'middags nog even naar " The Metron" voor de andere cursisten voor volgende week en werd geroepen door een verpleegkundige van de poli. Na 1700 uur is er geen arts aanwezig, wel oproepbaar. Zij wist dat wij in het guesthouse verblijven en vroeg of ik kon helpen bij een schouderluxatie. De dokter kon ze niet bereiken. Bij aankomst zat er een jonge voetballer met veel pijn, dus eerst maar vragen of er pijnstilling gegeven kon worden. Het lijkt wel ons pijnprotocol. 75 mg voltaren i.m en 1 gr paracetamol. Maar voordat het opgetrokken was.....half uur later....De jonge knaap op de zeer verouderde brancard gelegd op zijn buik ( zonder rem erop en vol stof).
Ik op de grond en passieve draaioefeningen maken. De zuster kwam even kijken en ik vroeg of ze Annemarie uit het guesthouse wilde halen. Annemarie kwam lachend aan, jee wat doe je. Tja, we moeten aan de bak. Voorzichtig de jonge sporter op de rug gedraaid, een laken gepakt en beiden tractie uitoefenen. De vrienden die erbij waren, moesten de brancard tegenhouden dat deze niet ging lopen. En terwijl ik dit schrijf moet ik nog steeds lachen. Maar nog geen minuut later hadden we de schouder op zijn plaats en het eerste wat wij deden was een HIGH fIVE. De voetballer keek ons aan met grote ogen...die zijn niet wijs dacht ik te lezen. Afijn, mitella om en instructies geven. Over een week controle poli. Voor ons is volgende week de ochtend helemaal volgepland met training geven en dus de middag vrij. Volgende week is ons plan om ons te storten op The Dressing room, een vieze oude ruimte waar alle wondcontroles komen. Kijken of we structuur aan kunnen brengen en een goede verbandkar ergens op kunnen scharrelen. De inrichting van het nieuwe ziekenhuis is nog een station, ver van nu. En in de tussentijd mengen we ons regelmatig tussen de locale bevolking.Bijzonder, warm, vol verrassingen en regelmatig enorme verbazing over het leven in Ghana. Volgende week zijn Annemarie en ik uitgenodigd in het aidshospital. Dr Bobby Benson (gave naam) komt ons persoonlijk halen. Tja lieve lezers, ik val misschien wel in herhaling maar deze reis en ervaring zal een ieder van ons zich nog heel lang heugen. Ik ben benieuwd wat ons strak weer voorgeschoteld wordt. Het is kip met rijst of..........rijst met kip.

Liefs van ons allen.