de laatste week

Zoals in ons vorige verslag gemeld nemen we de dames Astrid en Gerda mee om het ziekenhuis en Koforidua te laten zien. Het ziekenhuis maakt indruk op ze. Ze vinden het prachtig en zijn verbaasd over de ruimte. Het oude ziekenhuis vinden ze erg charmant en karaktervol. Ze genieten duidelijk. Op de OK worden ze onder luid gejuich voorgesteld aan de OK ploeg. Ze vinden het prachtig dat inze vrouwen er zijn.
Dan op naar Koforidua. Wandelend langs de hoofdweg is er van alles te zien.Naast de vele fruitstalletjes, telefoonkaart verkopers kan men er ook fietsen kopen en lijkkisten. Deze kisten zijn veelal rijk versierd. Ook hebben we kisten gezien in de vorm van een auto of fruit.
Het bezoeken van de markt is wederom een hoogtepunt. Het krioelt er van de mensen en de waar staat veelal prachtig uitgestald.
In het vleesgedeelte komt dan de reuk er nogbij. Jullie begrijpen wel dat die niet bijzonder fris is.
Na geld te hebben gewisseld in de "bioscoop" gaan we terug naar het ziekenhuis om afscheid te nemen.
De "bioscoop" is een gebouw dat inderdaad dienst doet als bioscoop. Het scherm is echter een enkele TV waarvan we niet zeker waren of ie het uberhoupt wel zou doen. In een kamertje kan men daar ook geld wisselen tegen een relatief goede koers. Het ziet er allemaal wel een beetje obscuur uit maar ze zijn vriendelijk. Ongelooflijk hoeveel geld daar om gaat. De flappentapper kan het nauwelijks aan.
Genoeg hierover. Nog ff over de nieuwe OK. Zoals gezegd zijn de buizen waar de lamp aan moet hangen stevig gelast aan de balk. De balk is op zijn beurt weer verstevigd met cement rondom dus het zou goed moeten kunnen gaan. Jullie begrijpen al wel dat eerst zien en dan geloven mijn motto is. De eerste indruk is goed. De lamparmen hangen en lijken loodrecht. Het wordt pas echt duidelijk wanneer de lampen aan de armen zijn bevestigd. Hoop doet leven.
Wel valt op dat na een regenbui er nog steeds water lekt uit het plafond. We hebben er melding van gemaakt en er gaat naar gekeken worden. Het probleem dat er eerst was met de ramen is verholpen met siliconenkit.
Op de CSA werken de autoclaven niet altijd correct. Dit komt door een te lage waterdruk. De gemeente heeft moeite om een constante druk te leveren en/of verlaagt de druk zonder het ziekenhuis daarover in te lichten.
Gevolg is wel dat er niet geopereerd of beperkt geopereerd kan worden.Dit komt weer omdat er van bepaalde instrumneten te weinig aanwezig zijn. Wat er met name mist zijn schroevencassettes, Bone holders oftewel erpositieklemmen zowel stomp als scherp en Verbrugge klemmen.
Een extra set met boorgeleiders en schroevendraaiers zou ook meer dan welkom zijn. Dit voor zowel groot als klein fragment.
Een tekort aan diathermiesnoeren maakt het dat er nog steeds met formalinetabletten?? wordt gewerkt.
In het oude ziekenhuis wordt de herenvleugel nu gebruikt als interne afdeling met met name malaria en diabetes patienten. Op de damesafdeling lagen een aantal patienten met cholera.
Dinsdag vertrekken we met Michael als chauffeur naar El Mina. We hebben een resort geboekt dat wordt gerund door 2 Nederlandse echtparen, het Ko-Sa beach resort. Het is een prachtig resort met authentieke Afrikaanse huisjes waar we 3 kamers hebben gehuurd. Het eten is er meer dan goed en met een liging direct aan de oceaan is het ideaal voor een paar dagen genieten. Nadeel is dat het die dagen ontzettend warm was 38+ met een hoge luchtvochtigheid en geen wind. Puffen geblazen derhalve.
De meegebrachte kaas, pindakaas en drop werd enthousiast ontvangen.
Woensdag Kakum Natianal park bezocht met de Kanope walk. Dit is een wandeling over touwbruggen 40 meter boven de grond door de vboomtoppen. Daarna een bezoek aan een Nederlander die een opvangpark heeft voor dieren nabij Kakum park.
Donderdagochtend hebben we El Mina Castle bekeken. Dit slavenfort werd gerund door Nederlanders. Het is niet te bevatten wat deze mensen meegemaakt hebben. Wij Nederlanders hebben met deze "handel" grof geld verdiend.
Mensonterend om te zien dat de slaven in een hok van 20x6 meter met 150 man gedreven werden, net genoeg eten en drinken kregen om niet te sterven en daar 3 maanden moesten verblijven. Na verloop van tijd stond er zo'n 40-50 cm aan uitwerpselen en braaksel in de cel. De mensen konden dus niet anders als staan.
Wie overleed werd zonder pardon in zee geworpen als "visvoer".
Na dit indrukwekkende bezoek rijden we door richting Accra en komen in het Tilly resort terecht. Prachtig gelegen aan de kust met kamers met airco. Helaas zijn er niet meer gasten. Wel herlijk om onder koele omstandigheden te slapen.
Na een ochtendje lummelen aan het strand vertrekken we vrijdag richting Accra. In de spits is het een heksentoer om een rotonde te nemen. Niemand verleent voorrang, iedereen neemt voorrang. Met af en toe luttele centimeters tussen de auto's weet Michael ons er toch doorheen te manouvreren. Onze hartslag is duidelijk verhoogd maar Michael oogt kalm. Well done Michael roepen we in koor. Yes Yes is zijn antwoord.
Na nog de laatste lapjes stof te hebben gekocht en een Ghanese vlag brengt Michael ons naar het vliegveld waar we na het inchekken nog wat eten en afscheid nemen van Michael.
Na nog een laatste STAR verlaten we Ghana.
Het waren 3 prachtige weken.